रवीन्द्र मिश्रको कविता – ‘तिम्रो र मेरो नाममा’

तिम्रो र मेरोलागि
रक्तिम युद्धहरू लडिएका छन्
ठूला-ठूला नेता
तिम्रो र मेरो गर्भबाट जन्मिएका छन्
याद गर त, तिनको आगोजस्ता भाषणमा
उनीहरू होइन, तिमी र म दन्किएका छौँ
विचार गर त, तिनको विचारको गहिराईमा
उनीहरू होइन, तिमी र म चम्किएका छौँ

तिम्रो र मेरो नाममा तिनले आकाशबाट
कहिल्यै नझर्ने चन्द्रमा झारिदिए
तिम्रो र मेरो नाममा तिनले धर्तीबाट
कहिल्यै नउड्ने सपना उडाइदिए
तिमी र म महान काव्यका अङ्ग बनेका छौँ
तिमी र म महान कलाका रङ्ग बनेका छौँ
हाम्रो आँशु संगीत बनेर झन्क्रित भएको छ
हाम्रो जीवन रङ्गमञ्चमा मञ्चित भएको छ

संझ त एक पटक
हाम्रा खिया परेका हात र सुकेका नलिखुट्टा
हाम्रा टाक्सिएका छाति र च्यातिएका धोती
गरिवीको कर्दले छिया, छिया पारेको मुहार
उमेर नै नपुगी बुड्यौलिएको अनुहार
संझ त एक पटक

तिमीलाई र मलाई जिवन्त उतार्ने
ती लेखक, कवि, चित्रकार
साहित्यकार अनि संगीतकार
ती अनकौँ विद्वान र विचारक, सबैले
ठूलाठूला पुरस्कार पाएका छन्
मञ्चमा माला लाउँदा नि

हाम्लाई नै संझिएर भावुक भएका छन्

तर साथी तिमी र म
पानीको एक घुट्काले धानेको सासमा
कहिल्यै नभेटिने लक्ष्यको आशमा
हिँडेको हिँड्यै छौँ,हिड्यै छौँ
लक्ष्यमा ती पुगे
जो तिम्रो र मेरो कथा लेख्छन्
लक्ष्यमा ती पुगे
जो तिम्रो मेरो व्यथा बेच्छन्
तिमी र मचाहिँ
कहिल्यै नपुगिने गन्तव्यको आशमा
हिँडेको हिड्यै छौँ।

***

यसअघि लोकपथ डटकममा प्रकाशित मिश्रको यो कविता छुटाउनुभएको थियो कि ?

रवीन्द्र मिश्रको कविता- ‘सर्वाहाराको नेतृत्व’